Niccolò Fabi: "Dit album is mijn meest vrije werk"

Niccolò Fabi zegt dat hij zich kan vinden in het gezegde dat er in de wereld drie grote dingen zijn: oceanen, bergen en drukke mensen. Toegewijd aan alles, zelfs aan het verrast worden door schoonheid. Het bewijs hiervan is het nieuwe album 'Libertà negli occhi' dat vandaag is uitgekomen en dat de singer-songwriter uit Rome vandaag presenteert in de Feltrinelli op de Piazza Ravegnana (om 18.00 uur). "Ik heb het opgenomen in een berghut", legt hij uit, terwijl hij wacht om live feedback te geven op het nieuwe repertoire. De theatertournee vindt naar verwachting plaats op 9 oktober in het Teatro Alighieri in Ravenna en op 13 oktober in het Europauditorium in Bologna. Ik dacht dat het belangrijk zou zijn om deze liederen een sterke achtergrond te geven, zodat ze niet alleen zouden leven in de tekst, maar ook in de energie die een stimulerende en evocatieve plek zou absorberen. Dus ik herinnerde me Lago dei Caprioli, in Trentino, waar ik op vakantie was geweest en waar we tien dagen naartoe verhuisden, voor het bevroren oppervlak van dat water, ondergedompeld in stilte.

In de opening, 'Alba', geeft ze toe dat ze het gevoel heeft dat ze in de pauze zit tussen begrijpen en veranderen. Waarom?

Misschien wel vanwege de hermetiek van die herhaalde zin, is 'Alba' mijn favoriete nummer van het album. Een nummer met weinig woorden en een grote intensiteit, dankzij de aanwezigheid van veel instrumentale muziek die me in staat stelt om ver weg te vliegen met mijn verbeelding, op een levendige, vruchtbare manier. Tijd maakt je bewust van dingen, maar zelfs als je ze begrijpt, heb je niet altijd het vermogen om verandering teweeg te brengen. Ik denk dat er inderdaad een contrast bestaat tussen natuur en cultuur, als we met natuur bedoelen wat je bent vanaf je geboorte en met cultuur wat je leert door ervaring.

Gisteren werd hij 57. In het boekje zegt hij dat liedjes schrijven op deze leeftijd is als proberen de zee in een glas te passen.

Ik heb het sterke gevoel dat zelfs het lied een biologische leeftijd heeft en dat de auteurs in de beginfase van de reis hun best doen. Naarmate je verder komt, zie je de dingen op een andere manier, bewuster en misschien meer geamuseerd, maar de creatieve woede ebt weg. Het is waar dat hoe langer je leeft, hoe meer je te zeggen hebt, maar ik denk dat het lied de perfecte vorm van communicatie is om het verhaal te vertellen van de ontdekking van de eerste woede, van de eerste liefde, van de eerste grote emoties. Minder om stil te staan ​​bij de nuances van volwassenheid.

In de aantekeningen geeft hij ook aan dat hij sinds 2010 zijn verwachtingen wat heeft getemperd.

Het is altijd het leven dat regeert. En dan heb ik het niet over het artistieke, professionele leven, maar over belangrijke gebeurtenissen die je de richting in sturen die misschien wel het beste voor je is. In combinatie met een zeer pijnlijke gebeurtenis in mijn leven (de plotselinge dood van mijn dochter Olivia, red.) voelde ik dat mijn muziek maken een heel nieuwe betekenis kreeg. En dat ik een aantal van mijn potentiële, illusoire doelen opzij moest zetten om songwriting te ervaren als een vorm van therapie, heling, vrijheid en, op de een of andere manier, noodzakelijke vreugde. En ik beschouw dit album, misschien omdat het de nieuwste is in chronologische volgorde, als het meest vrije van allemaal. Of het nu mooier of minder mooi is dan zijn voorgangers, doet er niet toe.

Tussen 'Freedom in the Eyes' en zijn voorganger 'Tradition and Betrayal' zaten zes jaar. Veel.

"Het is een beetje een gevolg van de eerder genoemde zee in het glas. Ik maak al dertig jaar platen en schrijf al meer dan veertig jaar liedjes, dus ik denk dat ik praktisch alles heb gezegd wat mijn gevoeligheid me ingeeft; een gevoel dat het moeilijk maakt om iets te identificeren om te publiceren, om zelfs maar een nuance te vinden die nog niet is behandeld. Ook omdat het opnemen van platen, het in omloop brengen van ideeën en suggesties die bedoeld zijn om de ziel van mensen een beetje te prikkelen, voor mij nog steeds een verantwoordelijkheid vertegenwoordigt."

Wat is het meest 'noodzakelijke' nummer dat je ooit in je leven hebt geschreven?

"Waarschijnlijk 'Vince chi molla' van het album 'Una somma di piccole cose': ik zou het kiezen uit de ongeveer honderd nummers die ik tot nu toe heb gecomponeerd, zowel vanwege de inhoud als vanwege het specifieke moment in mijn leven waarop het verscheen. Een echte creatieve flits, aangezien ik het allemaal in tien minuten heb gedaan."